Ryszard Kapuściński to jeden z najbardziej znanych polskich reportażystów. Zyskał rozgłos oraz uznanie zarówno wśród polskich czytelników, jak i zagranicznych. Przez wielu uznawany jest za „cesarza reportażu”. Jest też jednym z najczęściej tłumaczonych polskich autorów.
Pisarz urodził się 4 marca 1932 roku w Pińsku, zmarł 23 stycznia 2007 roku w Warszawie. Zadebiutował w tygodniku „Dziś i jutro” w wieku zaledwie 17 lat. Swoją pierwszą nagrodę, Złoty Krzyż Zasługi, otrzymał w 1956 roku za reportaż „To też jest prawda o Nowej Hucie”, w którym opisywał trudne warunki życia robotników pracujących przy budowie kombinatu. Od tamtej pory był wielokrotnie nagradzany za swoją pracę, nie tylko w Polsce, ale również poprzez zagraniczne instytucje, m.in. w Stanach Zjednoczonych, Niemczech, Francji, Hiszpanii oraz Włoszech.
Twórczość Ryszarda Kapuścińskiego wciąż jest doceniana przez czytelników, dlatego wydawnictwa wznawiają jego publikacje. Dzięki temu coraz to nowe osoby mogą poznawać świat poprzez pióro wybitnego reportażysty. Kapuściński ma na swoim koncie ponad trzydzieści książek, w których porusza różnoraką tematykę oraz opisuje wiele zakątków Ziemi.
Jakie są najpopularniejsze dzieła Ryszarda Kapuścińskiego?
Jedną z najpopularniejszych publikacji Ryszarda Kapuścińskiego jest „Cesarz”. Książka została wydana po raz pierwszy w 1978 roku. Poświęcona jest etiopskiemu monarsze, Hajle Syllasje I. Pisarz przedstawia w niej relacje byłych członków świty, opowiada o reżimie monarchy oraz nieufności panującej na dworze. Autor napisał „Cesarza” z perspektywy bloku wschodniego, ponieważ jego wizytę w Etiopii poprzedzał zamach stanu i obalenie Hajle Syllasje I. Specjaliści sprzeczają się, czy książka powinna być nazywana dziełem literatury reportażu czy też reportażem beletryzowanym, powieścią dokumentalną. Kapuściński wykorzystał w swojej książce mowę ezopową, czyli posługiwał się licznymi metaforami oraz niedopowiedzeniami. Dlatego wielu Polaków odczytywało „Cesarza” jako alegorię rządów Edwarda Gierka. Co ciekawe, sam pisarz raz zaprzeczał, raz potwierdzał owe teorie.
W roku 1998 został wydany zbiór reportaży afrykańskich, noszący tytuł „Heban”. Kapuściński podróżował przez Afrykę od 1958 do wczesnych lat sześćdziesiątych. Można powiedzieć, że jest to pamiętnik reportera, ponieważ pisarz przeplata w nim reportaż z powieścią. Ukazuje w swojej książce Afrykę u progu XXI wieku, kontynent rozdarty przez epidemię, korupcję, głów i wojny. Najważniejsze pytanie, jakie stawia w „Hebanie” Kapuściński, to czy my, Europejczycy, będzie mogli spokojnie żyć z wiedzą, że Afryka powoli wymiera i cierpi w zapomnieniu.
Ostatnim imperium XX wieku był Związek Radziecki. To właśnie jemu poświęcona jest książka „Imperium”, wydana w 1993 roku. Jest to osobista relacja z podróży, która została podzielona na trzy części: „Pierwsze spotkania (1939-1967)”, „Z lotu ptaka (1989-1991)” oraz „Ciąg dalszy trwa (1992-1993)”. Reportaż został przetłumaczony na ponad 20 języków, m.in. angielski, niemiecki, włoski, francuski czy rosyjski, a także japoński, hebrajski, duński i norweski. Autor opowiada o podróży koleją transsyberyjską, o nędzy i terrorze w okupacji radzieckiej, o krajach republiki Środkowej Azji oraz europejskiej części ZSRR.
Czym inspirował się Ryszard Kapuściński?
Ryszard Kapuściński w swoich reportażach często odnosił się do osobistych refleksji i własnych podróży. Dlatego czytając jego książki możemy poznać nie tylko historię oraz zakątki świata, ale również samego autora. Warto samemu sprawdzić i przekonać się, dlaczego autor uznawany jest za „cesarza reportażu”.
