Matka Teresa z Kalkuty została kanonizowana w 2016 roku przez papieża Franciszka. Nowa święta kościoła katolickiego przeszła do historii jako „matka ubogich”. Szanowana i czczona z powodu zaangażowania w pomoc biednym, chorym i umierającym, stanowi wzór oddania bliźniemu. Poznaj historię Matki Teresy z Kalkuty oraz jej działalności na rzecz potrzebujących i krzewienia wiary.
Wczesne lata i wstąpienie do zakonu
Matka Teresa z Kalkuty urodziła się jako Agnes Gonxha Bojaxhiu 26 sierpnia 1910 roku w Skopje, mieście dawniej osmańskim, obecnie macedońskim. Przyszła na świat jako trzecie dziecko w zamożnej albańskiej rodzinie. Lubiła umilać sobie czas grą na mandolinie i inscenizowaniem przedstawień teatralnych. Agnes już w wieku 12 lat postanowiła, że wstąpi do zakonu misjonarek, usłyszawszy podczas misji w Skopje o pracujących w Bengalu loretankach.
Jako osiemnastolatka pojechała do Dublina, gdzie znajdował się Instytut Błogosławionej Dziewicy Maryi. Chciała nauczyć się tam języka angielskiego. Niedługo po zamieszkaniu u sióstr loretanek została wysłana do Indii. W Darjeeling rozpoczęła nowicjat i naukę lokalnych języków. 24 maja 1931 roku złożyła śluby zakonne i przyjęła imię Teresa po Teresie z Lisieux, patronce misjonarzy. Wkrótce w Kalkucie została nauczycielką w szkole dla dziewcząt z zamożnych rodzin, a następnie kierowniczką szkoły. Po złożeniu ślubów wieczystych kierowała lokalną St. Mary’s School. W latach 40. była świadkiem pogłębiającej się biedy ludzi żyjących w okolicznych slumsach. Odwiedzała potrzebujących i oddawała im niepotrzebne rzeczy zakonu.
Misjonarki Miłości i pomoc najbiedniejszym
W 1946, podczas podróży pociągiem z Kalkuty do Darjeeling, Matka Teresa spojrzała na krzyż i usłyszała wezwanie Boga do opuszczenia klasztoru, założenia nowego zgromadzenia i pomocy najbiedniejszym z biednych. Poczuła nowe powołanie do porzucenia dotychczasowych zajęć i poświęcenia się służbie potrzebującym w slumsach. Zgodę na te działania otrzymała od arcybiskupa Kalkuty i papieża dopiero po dwóch latach starań. W sierpniu 1948 roku rozpoczęła działalność misyjną w slumsach i zamieniła habit Instytutu Błogosławionej Dziewicy Maryi na białe sari z błękitnymi pasami (kolor Matki Bożej). Jej strój przypominał ubiór ludzi, którym pomagała na ulicach.
Wizerunek świętej w charakterystycznym sari zdobi liczne akcesoria religijne. Spoglądając w oblicze tej inspirującej osoby, można głęboko zastanawiać się nad jej postawą i uczyć prawdziwego oddania innym. Artykuły religijne takie jak figurki, obrazki czy medaliki z Matką Teresą z Kalkuty możesz znaleźć na stronie https://www.holyart.pl/. Wśród wyjątkowych dewocjonaliów znajdziesz również bransoletki z pouczającymi cytatami świętej.
Matka Teresa z Kalkuty stanowi przykład ciężkiej pracy na rzecz potrzebujących. Przetrwała pierwsze trudne lata w lokalnej dzielnicy nędzy. Utworzyła stację dla chorych na trąd, nauczała dzieci ze slumsów i odwiedzała domy potrzebujących. Wraz z dziewczętami z innych krajów założyła Zgromadzenie Sióstr Misjonarek Miłości. Zostało ono zaaprobowane przez papieża w 1950 roku. Misjonarki zobowiązały się do życia w ubóstwie, czystości, posłuszeństwie oraz bezinteresownej służbie najbiedniejszym z biednych. Trzy lata później założyły obecny dom macierzysty sióstr w Kalkucie. W dzielnicy Kalighat Matka Teresa utworzyła w 1954 roku Dom Czystego Serca Nirmal Hriday. Umierający zebrani z ulic mogli dożyć w nim godnie swoich ostatnich dni. Święta założyła również instytucję o nazwie Dom Dziecka Opuszczonego.
Rozwój działalności i wyróżnienia
Przewodniczka Misjonarek Miłości skoncentrowała się na tworzeniu kolejnych organizacji świadczących pomoc i krzewiących wiarę. W 1959 roku Matka Teresa uruchomiła dom starców w Kalkucie oraz następne centrum dla trędowatych. Po dwóch latach stworzyła specjalne „Miasto Pokoju” dla chorujących na trąd. Tego typu placówki wkrótce zaczęły powstawać w wielu innych miastach Indii oraz poza granicami tego kraju. Działalność misjonarki miała coraz szerszy zasięg. Jej zgromadzenie przyciągało coraz więcej kandydatek pragnących wstąpić do zakonu, a także zyskało zainteresowanie darczyńców. W latach sześćdziesiątych w całych Indiach Matka Teresa otwierała hospicja, domy dziecka oraz domy dla trędowatych. Działania zgromadzeń misyjnych rozszerzyła następnie na cały świat.
Oprócz Zgromadzenia Sióstr Misjonarek Miłości święta założyła w 1965 roku wspólnotę czynną Misjonarzy Miłości oraz dwie wspólnoty kontemplacyjne. Z jej inicjatywy powstało też Międzynarodowe Stowarzyszenie Współpracowników Matki Teresy, zrzeszające katolików świeckich i niekatolików. Założony przez świętą dom dla chorych na AIDS w Nowym Jorku, powstały w 1985 roku, był pierwszą tego typu placówką na świecie. W 1996 roku funkcjonowało aż 517 misji zgromadzenia Misjonarzy Miłości w ponad 100 krajach. Działalność Matki Teresy, jej wytrwałość w pomocy bliźnim i wiara zostały uhonorowane m.in. Nagrodą Templetona, Nagrodą Balzana oraz Pokojową Nagrodą Nobla.
Służba potrzebującym i liczne podróże obciążyły zdrowie misjonarki. Matka Teresa dożyła jednak sędziwego wieku 87 lat i zmarła 5 września 1997 roku w Kalkucie. W kondukcie żałobnym szły miliony osób, a hołd działaczce na rzecz najbiedniejszych złożyły głowy wielu państw, przedstawiciele różnych religii i inne wpływowe osobistości. Matka Teresa została beatyfikowana przez Jana Pawła II w 2003 roku, a 13 lat później ogłoszono ją świętą. Papież Franciszek potwierdził dwa cudy dokonane za jej wstawiennictwem. Organizacje założone przez misjonarkę kontynuują działalność skupioną na uświęcaniu i pomocy najuboższym, chorym i umierającym.
Historia Matki Teresy z Kalkuty dowodzi jej niezwykłej siły i wytrwałości w wypełnianiu misji wspierania najbardziej potrzebujących. Choć święta doświadczała licznych przeciwności i kryzysów wiary, nie sprzeciwiła się swojemu powołaniu i odmieniła los tysięcy osób. Matka Teresa, której wizerunek zdobi dewocjonalia, obrazy religijne w kaplicach i plakaty widziane w trakcie zgromadzeń wiernych, może być przykładem wielkiego poświęcenia dla innych. Jej postawa uczy nas wszystkich dostrzegać ludzi najbardziej potrzebujących naszej pomocy i nie przechodzić obojętnie wobec cierpienia drugiego człowieka.
