Łuszczyca jest chorobą objawiającą się wysypką w postaci różowych plamek ze srebrnymi łuskami, którym często towarzyszy swędzenie. Jest to jednak tylko wierzchołek góry lodowej. Procesy leżące u podstaw tej choroby nie są jeszcze w pełni poznane.
Łuszczyca — tajemniczy wróg
W łuszczycy komórki skóry zaczynają dzielić się 6-10 razy szybciej niż powinny. Skutkuje to przewlekłym stanem zapalnym i łuszczeniem się skóry.
Naukowcy badają łuszczycę od wielu dziesięcioleci, ale współczesna nauka nadal nie ma jednoznacznej odpowiedzi na pytanie „Dlaczego łuszczyca się pojawia? Nie jest to choroba zakaźna, ale może być dziedziczona. Zaostrzenia mogą być wywołane przez różne czynniki zewnętrzne i wewnętrzne: stres, urazy skóry, stosowanie niektórych leków (często antybiotyków), nadużywanie alkoholu, choroby zakaźne (paciorkowcowe, wirusowe) itp.
Objawy łuszczycy są różnorodne: powierzchnia zmian może być sucha lub bolesna, a zmiany mogą dotyczyć różnych części ciała. Niektórzy ludzie są dotknięci w kolanach i łokciach, inni na dłoniach i podeszwach stóp, jeszcze inni w dużych fałdach skórnych lub błonach śluzowych czy płytkach paznokciowych. Czasami łuszczyca dotyka bardzo duży obszar ciała, innym razem jest zlokalizowana tylko w niektórych miejscach i nigdy nie rozprzestrzenia się dalej.
Nie jest przesadą stwierdzenie, że łuszczyca jest jedną z najbardziej tajemniczych chorób. Naukowcy dowiedzieli się już, co dokładnie dzieje się w organizmie chorego na łuszczycę i jak można złagodzić jego dolegliwości, ale nadal nie wiadomo, co powoduje te patologiczne zmiany i jak można im zapobiegać.
Winston Churchill całe życie zmagał się z łuszczycą i obiecał postawić złoty pomnik lekarzowi, który rozwiązał zagadkę choroby i znalazł skuteczną terapię. Niestety, nagroda ta nigdy nie znalazła swojego odbiorcy.
Dlaczego łuszczyca występuje?
Nauka nie zna dokładnych przyczyn, ale na przestrzeni lat powstało kilka hipotez:
Teoria autoimmunologiczna. Wynika to z podwyższonego stężenia limfocytów T, co prowadzi do ciągłego stanu zapalnego w zmienionym chorobowo obszarze skóry. To tak, jakby ciało zaczynało postrzegać własną skórę jako agresora.
Teoria dziedziczna, która tłumaczy łuszczycę defektem w DNA.
Teoria endokrynologiczna, według której łuszczyca jest spowodowana nieprawidłowościami w układzie wydzielania wewnętrznego, w szczególności w przysadce mózgowej i tarczycy.
Teoria wymiany. Naukowcy odkryli, że pacjenci z łuszczycą mają problemy z metabolizmem lipidów i azotu, a także podwyższony poziom toksyn w organizmie.
Wszystkie te teorie są ważne, ale żadna z nich nie została jeszcze w pełni udowodniona. Dlatego też nowoczesne leczenie łuszczycy ma na celu zmniejszenie nasilenia objawów, ograniczenie nawrotów choroby oraz poprawę ogólnego stanu zdrowia organizmu.
Objawy podobne do łuszczycy zostały szczegółowo opisane w starożytnych rzymskich traktatach medycznych. Jednak w tamtych czasach łuszczycę często mylono z innymi chorobami skóry o zupełnie innym pochodzeniu. Po raz pierwszy łuszczycę uznano za samodzielną chorobę dopiero w 1799 roku, a niezakaźną patologię dopiero pod koniec XIX wieku.
Dowiedz się więcej na https://www.centrumluszczycy.pl/
